Dla Valerie Solanas i Marilyn Monroe w uznaniu ich desperacji
Pauline Boudry, Renate Lorenz / Niemcy, Szwajcaria, Wielka Brytania / 2013 / 18 min.
Sekcja: Sztuka
TWÓRCY
Reżyseria: Pauline Boudry, Renate Lorenz
Scenariusz: Pauline Boudry, Renate Lorenz
Zdjęcia: Bernadette Paassen
Montaż: Pauline Boudry, Renate Lorenz
Dźwięk: Johanna Wienert, Rashad Becker
Występują: Rachel Aggs, Peaches, Catriona Shaw, Verity Susman, Ginger Brooks Takahashi, William Wheeler
Producenci/tki: Pauline Boudry, Renate Lorenz
Właściciel praw: Ellen de Bruijne Projects
Język: bez dialogów
OPIS
Praca „Dla Valerie Solanas i Marilyn Monroe w uznaniu ich desperacji” to dokamerowy performans, w którym sześciu muzyków wykonuje partyturę "To Valerie Solanas and Marilyn Monroe in Recognition of their Desperation" - utworu napisanego w 1971 przez eksperymentalną kompozytorkę Pauline Oliveros. Utwór ten powstał na kanwie Scum Manifesto (SCUM - Society for Cutting Up Men) Valerie Solanas, w którym ta feministyczna pisarka i aktywistka dowodziła możliwości funkcjonowania społeczeństwa składającego się wyłącznie z kobiet. Jednak w przeciwieństwie do oryginału napisanego na orkiestrę kameralną, tutaj utwór Oliveros wykonywany jest na gitarę elektryczną, syntezator i theremin. Dodatkowym „aktywnym” performerem tej pracy jest sama kamera 16mm, która nieustannie przesuwa się i wchodzi w interakcję z muzykami w jednym niekończącym się ujęciu, które następnie modulowane jest dopiero w trakcie montażu, wydobywając zbliżenia i fetyszyzując detale ciała, instrumentów i kostiumów. „Dla Valerie Solanas i Marilyn Monroe w uznaniu ich desperacji” stawia pytania o możliwości i ograniczenia polityczności muzyki i form filmowych - czy dźwięk, rytm i światło mogą stać się składnikami rewolucji? Czy interwencja i rozsadzanie zastanych struktur uwalnia feministyczne i nienormatywne ciała?
Opis za Kolekcja Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie.
Partner:
PAULINE BOUDRY & RENATE LORENZ
Prace duetu Pauline Boudry i Renate Lorenz (ur. 1972 w Lozannie i ur. 1963 w Berlinie) to wielowarstwowe dokamerowe performanse nagrywane zazwyczaj przy użyciu kamery 16mm. Ich tematyka zasadza się na rewidowaniu materiałów z przeszłości, zwykle fotografii lub filmów, wydobywając na światło dzienne zapomniane bezprecedensowe queerowe momenty historii. W większości prace te koncentrują się na ujawnianiu historii dyskursów i praktyk dotyczących płci biologicznej (sex) i kulturowej (gender), a także na analizowaniu pojęcia widzialności (visibility) od czasów wczesnego modernizmu po dziś dzień. Ukazują one, w jaki sposób sceniczność i bycie widzialnym staje się w przypadku ciał nienormatywnych zarówno funkcją samo-upodmiotowienia, glamouru i uznania, jak również dewaluowania, patologizowania i kryminalizowania.
GALERIA
