„Iść na sarhę znaczyło tyle, co wędrować swobodnie, tak jak się chce, bez ograniczeń – czasownikową formą tego słowa określano czynność wypuszczania o świcie bydła na popas. Używany powszechnie rzeczownik sarha to potoczna, trochę zniekształcona forma klasycznego leksemu. Ktoś, kto idzie na sarhę, wędruje bez celu, nie bacząc na ograniczenia czasowe i przestrzenne, idzie tam, gdzie poprowadzi go jego duch, idzie nakarmić swoją duszę i się odnowić. Nie każda wycieczka zasługuje jednak na miano sarhy. Pójść na sarhę znaczy dać się ponieść. To euforia bez sztucznego wspomagania, odlot w palestyńskim stylu”.
Raja Shehadeh „Zapiski o znikającym krajobrazie. Palestyńskie wędrówki”
Bliski Wschód, Palestyna, Ziemia Święta – dla pary polskich artystów Jaśminy Wójcik i Kuby Wróblewskiego, to miejsca intensywne i mistyczne. Chcieli podzielić się tym doświadczeniem ze swoimi kilkuletnimi córkami. Dwie siostry obserwują Palestynę bez uprzedzeń, z dziecięcą ciekawością i otwartością. Mówią wprost o konflikcie, z którym bezpośrednio się zetknęły. Budują swoje światy, zatrzymują się, kontemplują inną niż znaną im przyrodę. Artyści-rodzice towarzyszą im w tej podróży i starają się patrzeć ich oczami. Podróż ta rezonuje nawet po powrocie do Polski – w rozmowach i wspomnieniach.
Film został zrealizowany podczas rezydencji artystycznej w Palestynie w ramach projektu „Codzienne formy oporu” we współpracy Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski z miastem Ramallah przy wsparciu Miasta Stołecznego Warszawa.