Tytuł okazuje się przekorny, a jednocześnie afirmatywny – „wojna” w tym wypadku oznacza to, co na przekór wojnie. Syreny wyją, a w popołudniowym tłumie nikt nie drgnie, niektóre osoby przenoszą się z laptopami do korytarzy i wewnętrznych pomieszczeń, niemal nie przerywając pracy. Pomiędzy wybebeszonymi budynkami, dziurami w wieżowcach, kłębami zwisających kabli, popalonymi autami, toczy się życie w mieście – i „na mieście”.
Jest późna wiosna i lato w Kijowie 2022 roku, ludzie wylegają na ulice miasta: kąpiel w Dnieprze, koncerty, życie kawiarniane. Rozmówczynie i rozmówcy reżyserki Olhi Tsybulskiej mówią o zaangażowaniu, syndromie ocaleńca, ale też o tym, jak uczą się na nowo przeżywać przyjemność, wyłuskiwać ją ze swojego wojennego doświadczenia, dawać sobie prawo do tego, by wypić wino, przez chwilę porobić coś, co nie jest pakowaniem paczek na front. Mówią też o wypaleniu, o nowych rutynach i o tym, jak przestają się bać i reagować na alarmy. Reżyserce udało się stworzyć portret praktykowania wolności w czasie wojny, pokazując Kijów jako miejsce, w którym – na przekór wszystkiemu – pragnie się być.