Sześćdziesięcioletnia niemiecka imamka Seyran Ateş to jedna z najbardziej rozpoznawalnych figur muzułmańskiego feminizmu w Europie. W 2017 roku Ateş otworzyła w Berlinie liberalny meczet Ibn Rushd-Goethe, przyjmując rolę zazwyczaj niedostępną dla kobiet w praktyce modlitewnej tradycyjnego Islamu. W Ibn Rushd-Goethe udział w modlitwie i życiu społeczności mogą brać wszyscy: szyitki, sunnici i alewitki, osoby queerowe, kobiety i mężczyźni. Berlińska świątynia to część rozwijanego przez Ateş projektu reformacji Islamu, którego centralnymi założeniami są emancypacja seksualna oraz radykalny pacyfizm.
Dokument Nefise Özkal Lorentzen portretuje Ateş przy codziennej pracy oraz w trakcie intymnych domowych rozmów z matką Hatun i siostrą Serpil. Urodzona w Stambule na początku lat sześćdziesiątych, w dzieciństwie Seyran wyemigrowała z rodziną do Niemiec, zasilając wielotysięczną diasporę turecką Berlina Zachodniego. Gdy w młodości zaczęła buntować się przeciwko ciasnym normom narzucanym jej przez matkę, znalazła pracę w centrum pomocy prawnej dla kobiet – gdzie w wieku dwudziestu lat została postrzelona. Zagrożenie przemocą towarzyszy jej do dzisiaj. Jako założycielka liberalnego meczetu została objęta fatwą przez władze religijne Turcji i egipski uniwersytet teologiczny Al-Azhar.
Chociaż społeczną wrażliwość Ateş ukształtowało partykularne doświadczenie dorastania w tureckiej diasporze Berlina, jej aktywizm ma globalny zasięg i ambicje. Łącząc sprzeciw wobec islamofobicznej przemocy faszystowskiej prawicy oraz przemocy popełnianej w imię konserwatywnych interpretacji Islamu, Ateş podróżuje do miejsc śmiertelnych ataków w całej Europe. Lorentzen towarzyszy jej w trakcie podróży do Madrytu, gdzie Ateş bierze udział w obchodach rocznicy ataku bombowego z 2004 roku, a także podczas wizyty w Oslo i na wyspie Utøya, gdzie spotyka się z rodzicami Bano Abokabar Rashid (jednej z młodzieżowych aktywistek norweskiej Partii Pracy zamordowanych przez Andersa Breivika). Interesującym wątkiem jest również wizyta Ateş w Chinach, podczas której organizuje ona spotkanie z grupą młodych queerowych Ujgurek, żeby porozmawiać o lokalnej tradycji kobiet-imamek.
Film Lorentzen pośrednio nawiązuje również do ambiwalentnej pozycji, jaką Ateş zajmuje w ramach współczesnego muzułmańskiego feminizmu. W przeciwieństwie do wielu młodszych aktywistek, Ateş ma bezkompromisowy stosunek do kwestii noszenia przez muzułmańskie kobiety hidżabów. Będąc silnie osadzoną w kategoriach liberalnego europejskiego feminizmu, postrzega akt noszenia chusty wyłącznie jako symbol patriarchalnej opresji, nie zaś gest podkreślania swojej kulturowej odrębności. (Michalina Augusiak)